Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Ceux que l'on pose sur les petits et les grands événements, ceux qui révèlent, ceux qui portent...

Tous ces regards qui jalonnent l'existence et qui racontent l'histoire d'une vie.


Degenen die we vragen naar kleine en grote gebeurtenissen, degenen die onthullen, degenen die dragen ...

Al die blikken die het bestaan accentueren en het verhaal van je leven vertellen. Focus sur deux visages, penchés sur un même point de mire. Qu’est-ce qu’ils regardent ?
On le découvre en tournant la page. Quatre mains sont posées sur un ventre arrondi, accompagnées de ce texte “un cœur qui bat à l’intérieur”
Puis ce sera, très logiquement, sur un nourrisson que les regards se posent. Ils sont nombreux, parents, grands parents, pour regarder les premiers pas de l’enfant. D’ailleurs pour les mettre en valeur, la page s’ouvre en triptyque.
Plus tard, le point de vue change. C’est le regard de l’enfant (une fillette) qui est montré. Il se pose avec sévérité sur un nouveau bébé jugé beaucoup trop bruyant puis sur un bébé amusant, ou sur une bêtise à faire. La phrase d’introduction “qu’est-ce qu’il -ou elle- regarde?” est répétée (sauf une fois et j’avoue que cela me perturbe à chaque lecture)

Une histoire de regards, Bérangère Marlier-Gobber, Clémence Sabbagh, le diplodocus,
Au fil des pages on fait connaissance avec toute la famille, on voit le temps s’écouler et la vie qui va son cours, avec ses moments de tendresse et ceux plus difficiles.
C’est toujours par le prisme du regard des protagonistes que l’histoire se construit.
La petite fille devient adolescente, puis adulte, elle a des combats à mener, des rencontres à faire. Et enfin son propre foyer à fonder, avec une fin qui incite à la relecture.
C’est une très jolie façon de raconter la vie, avec poésie et quelques messages (humanistes, écologiques) qui passent en douceur via les illustrations.
Messages sur lesquels on peut s’attarder ou non, mais ça, c’est une histoire de regards.

Focus op twee gezichten, leunend op hetzelfde focuspunt. Waar kijken ze naar?
We ontdekken het door de bladzijde om te slaan. Vier handen worden op een afgeronde buik geplaatst, vergezeld van deze tekst "een kloppend hart binnenin"
Dan zal het, heel logisch, op een baby zijn dat de ogen rusten. Er zijn velen, ouders, grootouders, om de eerste stappen van het kind te bekijken. Bovendien, om ze te markeren, opent de pagina in drieluik.
Later verandert het standpunt. Het is de blik van het kind (een klein meisje) dat wordt getoond. Het landt met ernst op een nieuwe baby die veel te luidruchtig wordt geacht en vervolgens op een grappige baby, of op een stom ding om te doen. De inleidende zin "waar kijkt hij of zij naar?" wordt herhaald (behalve één keer en ik geef toe dat het me bij elke lezing stoort)
Une histoire de regards, Bérangère Marlier-Gobber, Clémence Sabbagh, le diplodocus,
Door de pagina's heen leren we het hele gezin kennen, we zien het verstrijken van de tijd en het leven dat zijn gang gaat, met zijn momenten van tederheid en die moeilijker.
Het is altijd door het prisma van de blik van de protagonisten dat het verhaal wordt opgebouwd.
Het kleine meisje wordt een tiener, dan een volwassene, ze heeft gevechten om te vechten, ontmoetingen om te maken. En tot slot zijn eigen huis te stichten, met een einde dat aanzet tot herlezen.
Het is een heel mooie manier om het verhaal van het leven te vertellen, met poëzie en enkele boodschappen (humanistisch, ecologisch) die vlot door de illustraties heen gaan.
Boodschappen waar we wel of niet bij stil kunnen staan, maar dat is een verhaal van uiterlijk.







French literature --- persoonlijk leven --- prentenboeken (genre) --- dagelijks leven (themawoord fictie) --- levensloop